Sommige bladeren, zoals de bolschubben, komen niet boven de grond uit. Bij veel aquatische soorten zijn de bladeren ondergedompeld in water. Succulente planten hebben vaak dikke sappige bladeren, maar sommige bladeren hebben geen belangrijke fotosynthetische functie en kunnen dood zijn wanneer ze volgroeid zijn, zoals bij sommige cataphyllen en stekels. Bovendien zijn verschillende soorten bladachtige structuren die bij vaatplanten worden aangetroffen, niet volledig homoloog met die van vaatplanten. Voorbeelden hiervan zijn afgeplatte plantenstengels die phylloclades en cladodes worden genoemd, en afgeplatte bladstengels die phyllodes worden genoemd en die zowel in hun structuur als in hun oorsprong verschillen van bladeren. Sommige structuren van niet-vasculaire planten lijken veel op bladeren en functioneren ook zo. Voorbeelden hiervan zijn de phylliden van mossen en levermossen.

Bladeren zijn de belangrijkste organen van de meeste vasculaire planten. Groene planten zijn autotroof, wat betekent dat zij geen voedsel van andere levende wezens krijgen, maar in plaats daarvan hun eigen voedsel creëren door fotosynthese. Ze vangen de energie van het zonlicht op en gebruiken die om eenvoudige suikers, zoals glucose en sacharose, te maken uit kooldioxide en water. De suikers worden dan opgeslagen als zetmeel, verder verwerkt door chemische synthese tot complexere organische moleculen zoals eiwitten of cellulose, het basisstructuurmateriaal in plantencelwanden, of gemetaboliseerd door cellulaire ademhaling om chemische energie te leveren voor het uitvoeren van cellulaire processen. De bladeren onttrekken water aan de grond in de transpiratiestroom door een vasculair geleidingssysteem dat xyleem wordt genoemd, en onttrekken kooldioxide aan de atmosfeer door diffusie door openingen die huidmondjes worden genoemd in de buitenste deklaag van het blad (epidermis), terwijl de bladeren zo zijn georiënteerd dat ze maximaal aan zonlicht worden blootgesteld. Zodra suiker is gesynthetiseerd, moet het worden getransporteerd naar gebieden met actieve groei, zoals de scheuten en wortels van de plant. Vasculaire planten transporteren sucrose in een speciaal weefsel, het floëem. Het floëem en xyleem zijn evenwijdig aan elkaar, maar het transport van materialen gebeurt meestal in tegengestelde richtingen. Binnen het blad vertakken deze vaatstelsels zich (vertakkingen) om aders te vormen die een zo groot mogelijk deel van het blad bevoorraden, zodat de cellen die de fotosynthese uitvoeren zich dicht bij het transportsysteem bevinden.

Typische bladeren zijn breed, plat en dun, waardoor de oppervlakte die rechtstreeks aan het licht wordt blootgesteld zo groot mogelijk is en het licht de weefsels kan binnendringen en de chloroplasten kan bereiken, waardoor de fotosynthese wordt bevorderd. Zij zijn op de plant zo gerangschikt dat hun oppervlakken zo efficiënt mogelijk aan het licht worden blootgesteld zonder elkaar in de schaduw te stellen, maar er zijn vele uitzonderingen en complicaties. Zo kunnen bijvoorbeeld aan winderige omstandigheden aangepaste planten hangende bladeren hebben, zoals veel wilgen en eucalyptusachtigen. De platte, of laminaire, vorm maximaliseert ook het thermische contact met de omringende lucht, wat de afkoeling bevordert. Functioneel gezien is het blad niet alleen verantwoordelijk voor de fotosynthese, maar is het ook de belangrijkste plaats voor de transpiratie, waarbij het de energie levert die nodig is om de transpiratiestroom vanaf de wortels op te wekken.

Na deze uitgebreide informatie over bladeren, presenteren wij hierboven onze metalen wanddecoratie met bladeren als karakter. Mocht jij een eigen ontwerp metalen blad of bladeren als wanddecoratie willen, vraag dan hier een vrijblijvende maatwerk offerte aan.